अशी पाखरे येती...

२०१३-१४ ची गोष्ट... "आई, मी ईथेच राहु का शिकायला.. मामाअाजी एकटीच असेल आजपासून ".. निषाद ताईला म्हणाला...५ वर्षाचे पोर ते... पण किती विचार.. सकाळीच दादा पुण्यासाठी निघाला होता..मी सुद्धा संध्याकाळी निघणार होतो... ४-५ दिवस भरुन असणारं घर आज भकास होणार होतं... 

दादा २००४ पासुन पुण्यात आहे..मी इंग्लंड नंतर सिंगापुर ला आलो.. ताई नाशिक मग संगमनेर... आई मात्र बॅंकेमुळे नांदेडला होती.. सणासाठी आम्ही सर्व नांदेडला यायचो.. गेले काही वर्ष असेच चालु होते..

फक्त ४-५ दिवस गोतावळा घरी जमलेला.. नुसती किलकिल.. मामा मावशीची मुले सुद्धा आलेली... खाण्यापिण्याची चंगळच.. आज हे तर उद्या ते... आईला स्वयंपाक करताना सुद्धा रोज एकाची फर्माईश..आईला सुद्धा सगळ्यांची हौस पुरवताना आनंद होतो.. कितीही थकलेली असली कितीही त्रास होत असला तरीही ति नाही कधी म्हणत नाही..

आज मात्र घर रिकामे होणार होतं.. मुलं मोठी झाली असुन सुद्धा आजही घरातून निघताना आईच्या डोळ्यात खळ्ळकन पाणी येत... आणि ते बघुन माझा जीव तुटतो.. तरी राहुल आईसोबत असल्याने थोड बरं वाटतं...


सणासुदीचे दिवस म्हणजे किती मस्त मजेचे ना..शाळांना सुट्टी म्हणून बच्चे कंपनी खुश ... आॅफिस मधे रजा टाकुन मोठे सुद्धा आपापल्या गावी निघालेले... ४-५ दिवस ना अभ्यासाचे tension ना कामाचे... परिवारासह आणि मित्र आप्तेष्टांसह time spend करायला मजाच येते..


सगळे जन एकत्र आले की मस्त गप्पा गोष्टी.. उशिरा पर्यंत जागणे.. छोट्यांचे लाड पुरवणे.. खूप सारे स्पेशल मोमेंट्स साजरे होतात.. खूप काही आठवणी आपल्या मनात घर करतात.. त्या सर्व आठवणी आपण नंतर आठवून आठवून खुश होत असतो..ही पोस्ट लिहीण्याचे कारण म्हणजे सकाळी रेडीओवर गाणे लागले होते..

अशी पाखरे येती,आणि स्मृती ठेवुनी जाती...

तुम्ही सुद्धा सर्व सण परिवारासह आणि मित्र आप्तेष्टांसह साजरे करा.. सदा हसत खेळत आनंदी व एकत्र राहा...
हीच प्रार्थना करुन हा लेख संपवतो...

हसा खेळा मस्त जगा...
आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा...


आपलाच
अभि
Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

What an awesome year it was...

किस लम्हे ने थामी उंगली मेरी

फुसला के मुझको ले चला

नंगे पाओं दौड़ी आँखें मेरी

ख्वाबों की सारी बस्तियाँ

हर दूरियाँ हर फ़ासले क़रीब हैं

इश्स उम्र की भी शख्सियत अजीब है...

It started with new year celebrations in Sydney... तो नयनरम्य सोहळा...एक स्वप्न पुर्ण झाल्याचे समाधान... मग Gold Coast ची tour आणि hot air balloon ride... त्या सुंदर आठवणी घेऊन वापस Singapore ला निघण्यास विमानात बसलो.. एक विचार आला... it's gonna be a great year..

मग नितेशचे लग्न, प्रशांतचे लग्न, आईचा वाढदिवस ... ह्या ना त्या निमित्ताने भारतात चक्कर होत होती... एप्रिल मे मधे इंडोनेशिया...जुन व सप्टेंबर मधे मलेशिया... आॅक्टोबर मधे थायलँड ....असे वर्षाच्या प्रत्येक महिन्यात मी Singaporeच्या बाहेर होतो... खूप सारे नवीन लोक भेटले.. नवनवीन सुंदर शहरे बघितली.. त्यांची संस्क्रृती अनुभवली..

जुलै मधे आई सिंगापूर ला आली... आईला परदेश दाखवायचे अजुन एक स्वप्न पुर्ण झाले.. मी खुश होतो... आईला Singapore खुप आवडले... इथले हवामान.. लोक.. आभाळाला शिवणार्या उंचपुर्‍या buildings.. नीटनेटके रस्ते.. नक्षीदार मंदिरं.. सुटसुटीत अन् सुपरफास्ट मेट्रो .. stations मधील travelators and escalators.. सर्व गोष्टी मनाला भावुन गेल्या..

आईला वापस नांदेडला सोडायला आल्यावर हर्षुला भेटलो... आणि माझी विकेट पडली.. २५ October engagement तर 24 December लग्न ठरले... आता फोनवर बोलणे वाढले होते.. वजन कमी करण्याचे प्रयत्न चालु झाले होते... courtship च्या period ची मजा बाकीच्या सारखी मी सुद्धा घेत होतो... august मधे श्रीहान-अयान च्या वाढदिवसानिमित्त परत नांदेड चक्कर झाली.. त्यावेळेस हर्षुला जास्त नाही भेटु शकलो.. असे वाटले

दो पल रुका ख्वाबो का कारवा

फिर चल दिये तुम कहा हम कहा....

माझ्या ही life मधे music चालु झाले... violins वाजने चालु झाले होते...

And then December arrived.. It was December 18th... आॅफिस मधुन on time निघालो..बॅग भरूनच ठेवली होती..airport वर पोहोचलो... चेक इन केलं..boarding start होण्याची वाट पाहत होतो... mobile वर office चे email check करावे म्हटलं तोपर्यंत ... त्यात client manager ने माझ्या supervisor ला send केलेला माझ्याबद्दलचा appreciation mail दिसला.. year मधे achieve केलेल्या office work साठी वाहवा होती त्यात... त्यावर सर्व colleagues व seniors चे replies येत होते.. लग्नाला जाण्याआधी ही एक शुभ बातमीच आली होती...

हे सर्व 2015 विषयी बोलतोय मी...खरंच... what an awesome year it was..

Hope future मधे सुद्धा अशीच धमाल मजामस्ती असावी...

मै उडना चाहता हुं, दौडना चाहता हु, गिरना भी चाहता हु

बस रुकना नही चाहता.... 

हसा खेळा मस्त जगा...
आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा...


आपलाच


अभि
Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

आई रिटायर होत आहे ;(

 1995-96 ची गोष्ट असावी.. स्वयंपाक घरात रेडिओवर सकाळी छान गाणे लागले होते.. रोजच्या सारखी मला जाग आली आणि मी आईला जाऊन घट्ट मिठी मारली.. आई पुजा करुन स्वयंपाक करायला लागली होती.. 

आईचा हा रोजचा दिनक्रम.. पहाटे पाच वाजता उठणे.. अंगण झाडून सडा टाकून व बाकी सर्व कामे आटोपून सात वाजेपर्यंत स्वयंपाकाला लागणे...  मग मी दादा ताई तयार झालो की साडे नऊ वाजता जेवण करून बँकेत जाण्यासाठी निघणे.. सायंकाळी सहा वाजता वापस घरी.  मग चहा घेऊन परत स्वयंपाक..  बाबा गेल्यावर मागची 25 वर्षे तिचा हाच नित्यक्रम.. 

आज 25 वर्ष सेवेनंतर आई रिटायर होत आहे.. आम्ही लहानाचे मोठे झालो..  आप आपल्या कामाला लागलो.. मग जाण होऊ लागली की आईने तोच दिनक्रम इतके वर्ष कसा पाळला असेल.. आपल्याला तर आठवडा कधी संपणार आणि कधी शनिवार रविवार येणार ह्याचीच घाई असते.. तिला तर तोही नव्हता.. आजारी पडायची परवानगी नव्हती  ना कधी सुट्टी घ्यायची... आई म्हणजे खरच एक जादू आहे.. घर बँक तीन लहान मुले.. आईने सर्व काही मस्त सांभाळल.. 

आज जो काही आहे तो आई मुळेच.. कधी रागावली नाही किंवा कधी हात उगारला नाही.. फक्त लाडच केले.. आधी शाळा आणि आता नोकरीच्या निमित्ताने आई पासुन दुर राहतो आहे.. त्यामुळे आई विषयी काही आल की मी खूप emotional होतो.. आई साठी काही लिहायला लागलो की खूप आठवण येते आणि  का कोण जाणे हात थरथरायला लागतो आणि डोळ्यातून पाणी यायला चालु होते.. आता ही तसेच होते आहे.. 

आई खरंच काय असते?

लेकराची माय असते

वासराची गाय असते

दुधाची साय असते

लंगड्याचा पाय असते

धरणीची ठाय असते

आई असते जन्माची शिदोरी सरतही नाही उरतही नाही!



- कविवर्य श्री. फ. मु. शिंदे.


हे वाचून जर तूम्हाला आईची आठवण झाली असेल तर लगेच त्या माऊलीला call करा आणि I love you जरूर म्हणा...

हसा खेळा मस्त जगा...

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

Life is Changing...

 बर्‍याच गोष्टी change होत आहेत.. जबाबदारीची जाणीव होऊ लागली आहे.. सर्व मित्रांचे लग्ण झाल्याने घरचे सुद्धा मागे लागलेत की एकाचे दोन व्हा.. So looks like मन stability शोधण्याचा प्रयत्न करतय.. Stable job, property search, investment options etc etc... बरेच विचार चालु आहेत... पण कुठेतरी जग फिरण्याचे स्वप्न दडुन बसलय... कुठेतरी स्वत:ची company start करण्याचा विचार लपुन बसलाय.. Life is changing

बरेच काही शिकायचे राहीलय... खुप खुप नवीन लोकांना भेटायच राहिलय... खुप सार्‍या गोष्टी try करायच्या राहील्यात... बर्‍याच प्रश्नांची उत्तरे शोधायची राहिली आहेत.. पण जबाबदारी आल्यावर हे सर्व असेच राहील का... I know time has the answer for it.. Whatever it may be... Life is changing

तशी life change व्हायला आधीच सुरुवात झालीय... आता त्याची जाणीव होत आहे असे वाटतय.. तसा मी मिथुन राशीचा असल्याने i like changes... Its my personality n attitude to accept changes..

I hope i will respond same here... I hope सर्व ठिक होईल.. 

बाकी एक गोष्ट माहिती आहे...सर्व परिस्थितीतून समोर जात राहायचे व life enjoy करत राहायचे 

आणि आपल्या स्वप्नासाठी जगायचे आहे... 

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवायचे आहे... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

३ Idiots

३ ईडियट्स... मस्त movie आहे... मस्त स्टोरी आहे... जीवाला जीव लावणारे मित्र...एक सीन मधे रँचोने जावेद जाफरीला सांगितलेलं असतं .. मै तो किसिको नही मिलूँगा, पर २ ईडियट्स आएँगे मुझे ढूँढने तब क्या करोगे.. प्रत्येकाच्या लाइफ मधे अशे काही मित्र असतात जे आपल्यावर खूप जास्त प्रेम करतात... माझ्या life मधीलसुद्धा अशेच 2 idiots आहेत... राहुल अन सोनु...  एक मावशीचा तर दुसरा मामाचा मुलगा... पण ह्यांची सोबत म्हणजे मित्रासारखी... अगदी लहानपणी पासुन आम्ही सगळ्यागोष्टी सोबतच केल्या आहेत... कदाचीत ह्यांच्यामुळेच मला कधीही मित्रांची उणीव भासली नाही... Bollywood वाले सुद्धा मित्राबद्दल फिल्म बनवताना ३ जणच दाखवतात... दिल चाहता है असो किंवा जिंदगी ना मिलेगी दोबारा... ३ इडियट्स असो वा काई पो छे... तशीच काहीशी chemistry आमची आहे... आम्ही तिघे सोबत आहोत तर गडबड गोंधळ चालुच असतो आणि सभोवताल जर शांत असेल तर मग नक्कीच काहीतरी problem असेल... 

मी आणि सोनु एकाच वयाचे तर राहुल २ वर्ष मोठा... लहानपणापासुन तिघेही सोबत.. खेळ असो वा अभ्यास... सगळी मजा मस्ती सोबतच केली... 

राहुल .. आम्हा तिघात मोठा पण कधीही दादा म्हणालो नाही त्याला किंवा त्यानेही दादागिरी केली नाही... स्वभावाने एकदम दिलफेक माणुस.. मित्राला जीव लावणारा.. माझ्यासाठी तर सर्व सोडुन लक्ष देणारा... एकदा काय झाले मी सहजच call केलेला.. हा hero त्याच्या manager सोबत meeting मधे busy... जसा माझा call आला.. Meeting थांबवली म्हणाला sir important call आहे avoid नाही करु शकत... तुम्ही थांबा..  मग काय माझा कोणताही call असो हा हातातली सगळी कामं बाजुला ठेउन माझ्याकडे लक्ष्य देतो..  मला कावीळ झालेला असताना त्याने माझी घेतलेली काळजी असो वा मी देशाबाहेर असताना आईची काळजी... त्याच्या सोबतचा गणपती dance असो वा drive करताना त्याला दिलेला त्रास असो... कधीही complain केली नाही त्याने... जगात सर्वात जास्त मी कोणाला त्रास दिला असेल तर तो हा... आमचे मित्रमंडळही commanach... माझ्या सर्व चांगल्या मित्रांना राहुल माहिती आहे... Rather only if you are a good friend of mine then i will introduce you to Rahul... 

सोनु.. माझ्या मामाचा मुलगा.. But सख्ख्या भावा पलिकडले नाते.. कधीही काही share करायचे असल्यास ह्याला एक phone करायचा... सोनु मुंबईला असतो... आजच एका common friend ला भेटलो तर तो म्हणाला यार सोन्याची बातच और आहे... तो असला की कसे वातावरण live असतं... लहानपणी military school मधील  त्याची साथ... सोबत केलेली भांडणं... तो सोबत नसला असता तर त्या दिवसांची मजा आली नसती.. मागच्या वर्षी मामीला एक promise केल की आमच्यात कधी दुरावा येणार नाही.. 

ह्या दोघांसोबतचे अनेक किस्से आहेत.. लातूर बिलोली हा usual ३ तासांचा प्रवसाला ८ तास लागलेला किस्सा असो वा त्यांच्या सोबतची औरंगाबाद tour, कोकण tour वा तिरुपती ला झालेली राहुलची मुंज.. ती tour.. चुप चुप के movie असो वा the angrez वा Jab we met... हसुन हसुन पोट दुखत असत ह्यान्च्यासोबत.. कितीतरी आठवणी आहेत.. त्यांची सोबत असताना life मधे मजा असते.. 

I want to cherish these moments forever...love being with them...जहाँ पनाह तुस्सी ग्रेट हो! तोहफा कबूल करो!!!

तुमच्या life मधे सुद्धा असे कोणी idiots नक्कीच असतील... त्यांच्यासोबतचे किस्से असतील... 

Please share here and let them know what they mean for you...

हसा खेळा मस्त जगा...

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

...क्योंकी असली मजा तो सबके साथ आता है

लग्नाचा season चालु झालाय.. प्रशांतच्या लग्नासाठी सुट्टी काढली व ७ फेब्रुवारी ला लातुरला पोहोचलो... प्रशांत माझा मावस भाऊ.. लग्न घरी लगबग चालु होती.. मावशी अन मामाची मुले जमली होती.. सगळे आम्ही एकाच वयाचे.. फार तर फार एक-दोन वर्षाचा फरक... लहानपणापासुन, दिवाळीची वा उन्हाळ्याची सुट्टी म्हटली की सगळे आजोळी बिलोलीला भेटायचो... Group इतका मोठा आहे की cricket खेळताना players कधीच कमी पडले नाही... 

बिलोलीचे किस्से तर अनेक आहेत... सकाळी सकाळी लवकर उठुन दादा(आजोबा) सोबत शेतात जायचे.. विहीरीमध्ये मस्त पोहायचे... खुप मजा चालायची... बैलगाडीत बसुन जाण्याची ती मजा व त्या प्रवासाची सर आजच्या aeroplane च्या सफरीला सुद्धा नाही... सर्वात जास्त मी काय miss करतो तर रात्री गच्चीवर आकाशातील चांदण्या तारे बघत गाण्याच्या भेंड्या खेळणे... अंधारात घाबरत घाबरत भुतांच्या गोष्टी करणे...

हळुहळु सर्व मोठे झाले.. कोणाची exam तर कोणाला office मधे काम.. So बिलोलीला येण कमी झाले... परवा जेव्हा हैदराबादहुन बिलोलीला घरी गेलो तेंव्हा सगळ्या आठवणी ताज्या झाल्या... मोठी आई लग्न घरी लातुरला असल्याने तिचा पलंग रिकामा दिसला आणि डोळ्यात खळ्ळकन पाणी आले... मोठी आई अन दादांशिवाय बिलोली imagine नाही करु शकत मी... त्या दोघांनी एकत्र बांधुन ठेवलय आम्हाला.. आम्हा बच्चे पार्टीचा खुप जीव आहे त्यांच्यात... दादा जाऊन १० वर्ष झाली but i am yet to accept the fact... I just don't want to accept it.. This is just typical me.. I can't accept losing my people..

इकडे लातुरला लग्नघरी अशीच एक छोटीशी मैफलच जमली होती... मग वराती सोबत लग्नाच्या ठिकणी

जाताना बस मधे केलेला dance लहानपणीच्या सहलीची आठवण देऊन गेला... लहानपणी दादा आम्हा सगळ्यांना घेऊन कोणत्यातरी गावाला घेऊन जायचे.. कधी तुळजापुर पंढरपुर तर कधी निरा नरसिंगपुर गोंदवले आणि कधी मंत्रालय तिरुपती ... सगळ्यांसोबतच्या या सहलीची मजाच काही अौर असायची... 

मागच्या ५ वर्षापासुन बाहेर असल्याने हे सगळे miss करतोय.. Family शिवाय एकटेच वेगवेगळे देश फिरतोय.. तिथे गेलो की वाटते इथे आपली माणसे असायला हवी होती... क्योंकी असली मजा तो सबके साथ आता है...

३१ जानेवारीला नितेशचे लग्न होते हैदराबादला.. नितेशची joint family आहे.. माझे आणि आणखीण एका मित्राचे खुप छान स्वागत केले त्यांनी.. अगदी एका family member सारखे treat केलं.. त्याचे लग्न झाले की next day नितेशकडे एक छोटासा कार्यक्रम ठेवला होता जिथे त्याच्या आजोबांनी सर्व छोट्यांना as a token of love एक पाकीट दिले ... त्या मध्ये काही पैसै व एक चिठ्ठी होती... चिठ्ठीवर खुप सुंदर आशिर्वाद लिहीले होते आणि देवाकडे प्रार्थना केली होती की माझे हे कुटुंब सदा असेच हसत खेळत आनंदी व एकत्र राहो...

तुम्हा सर्वांसाठी हीच प्रार्थना करुन हा लेख संपवतो...

तुम्ही सुद्धा हसा खेळा मस्त जगा...

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

Australia calling...

गोष्ट आहे १५-१६ वर्षापुर्वीची... मी सैनिकी शाळेत असतानाची... तिथे आम्ही रोज संध्याकाळी दुरदर्शन वर बातम्या पाहत होतो.. त्या दिवशी तारीख होती ३१ डिसेंबर.. रोज प्रमाणे संध्याकाळची प्रार्थना झाली की तिर्थे संरानी आम्हाला TV समोर बसवले... मी सोनुच्या बाजुला बसलो होतो... सोनु माझ्या मामाचा मुलगा.. आम्ही दोघे शाळेत एकत्र होतो... 

बातम्या चालू झाल्या... वृत्तनिवेदिकेने पहिले काही इकडल्या-तिकडल्या बातम्या सांगितल्या ... राजनीती, मारधाड, वगैरे बातम्यामुळे बोर होऊ लागले... मग new year celebrations च्या बातम्या चालु झाल्या... Australia मधील celebrations TV वर दाखवु लागले... Sydney harbour bridge चा तो दिमाखदार सोहळा वातावरण प्रसन्न करुन गेला... रंगीबेरंगी आणि वेगवेगळ्या फट्याक्यांनी मन जिंकले होते... मी लगेच सोनुला म्हणालो "सोनु, मला एकदा तरी Sydney ला जायचे आहे.. New year तिथे celebrate करायचे आहे"... सोनुचेही लगेच उत्तर "तू नक्की जाशील अभि, भारी आहेस तु"... मी हसलो आणि म्हणालो "बघु" ... मग काय दरवर्षी 31stला ते celebrations TV वर बघायचो आणि Sydney ला जायचे स्वप्न जागे ठेवायचो... 

बरीच वर्ष गेली.. २०१२ ला London ला new year celebrations enjoy kele...मस्त मजा आली... भयंकर थंडी मधे तिथे celebrate करण्याचा अनुभवच वेगळा होता... नंतर Leeds ला मानव आणि देवांगी भेटले.. देवांगीला सुद्धा Sydney new year बघायचे होते.. मग जेव्हा Singapore ला आलो त्याच वेळेस ठरवले की या वर्षी काहीही होवो Sydney ला ३१ Dec ला जायच़च.. मित्रांना सुद्धा विचारले... ते म्हणाले बघु... गजु आणि नितेश येण्याची possibility होती पण काही कारणास्तव त्यांचे cancel झाले... मी मात्र ठरवलच होता की एकटा का जायचे असेना पण या वर्षी Sydney नक्की.. 

Planning खुप आधीच चालु केली...मग काय tickets, hostels n various activities book केल्या... 30 dec ला खुप excited होतो.. एक स्वप्न पुर्ण होणार होतं... ३१ ला रात्री ०१:३५ ची flight होती... दुपारी १२:३५ ला Sydney ला पोहोचलो.. खुप आनंदी होतो.. संध्याकाळी ५ च्या आसपास  harbour bridge जवळ पोहोचलो. आधीच खुप गर्दी जमली होती... कोणी मित्रासोबत तर कोणी family सोबत आले होते.. मी एकटा जीव सदाशिव... आई दादा ताईला खुप miss करत होतो...

१२ वाजले आणि २०१५ चालु झाले होते... फटाके वाजणे चालु झाले होते... इतके वर्ष TV वर बघत असलेला तो सोहळा आज प्रत्यक्षात अनुभवत होतो... चेहृयावरील आनंद ओसंडुन वाहत होता... खुप खुश होतो... लहानपणी बघितले एक छोटेसे स्वप्न पुर्ण झाले होते...

सोनु ने बोललेला एक वाक्य आठवले

"Faith n Belief makes everything possible, keep faith and believe your dreams..."... 

Thanks sonu. You were correct.. This was for you buddy...

I like dreaming, i am a dreamer and can say one thing, dreams do come true. 

कोशिश तो कोई करके देखे...
सपने सच्चे भी होते है...
दुनिया कोई इतनी बुरी नही...
यहा लोग अच्छे भी होते है...

so keep dreaming and chase your dreams...

हसा खेळा मस्त जगा...

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

तकिया कलाम...

New job, new place, new people.... Singapore  ला आल्यापासुन बरेच काही नवीन बघायला भेटत आहे... इकडचे लोक त्याच्या सवयी, इथली संस्कृती, खाणे पिणे... बरंच काही वेगळं आहे... England च्या cold n dry weather मधुन इथल्या hot n humid weather येताना खुप सार्‍या गोष्टी नवीन वाटल्या... सगळ्यात change वाटला तो लोकांच्या बोली भाषे मधे... I mean मी Chinese language ची गोष्ट नाही करत आहे तर English बोलण्या बद्दल सांगतोय... 

 

 England मधे असताना प्रत्येक वाक्यात Hello mate, hello love, cheers, या पैकी काही तरी ऐकायला यायचे... इथे प्रत्येक वाक्याच्या शेवटी लोक la जोडतात.. What la? It's not like that la Sorry la... मग कधी कधी वीट येतो त्याचा.. म्हणजे फक्त Singaporeans or Chinese लोकंच नाही तर इथे असलेले Indians सुद्धा.. वाटतं अरे काय la.. च्यायला.. एखादी गोष्ट adopt करायची तर चांगली गोष्ट adopt करा ना.. 

इथे रोज office मधे सुद्धा मी तकिया कलाम observe करत असतो.. माझ्या manager ला pet words use करण्याची आहे.. कोणतेही वाक्य असो तो start करतो there are two of things , one..... Two... आणि दुसरा word 'meaning'.. E.g. Meaning i am trying to tell u.. Meaning what i want to convey is.. Meaning... Meaning... मग वाटते अरे बाबा किती वेळा meaning म्हणणार.. बस ना आता..

माझा group मधे 2 colleagues आहेत त्यातल्या एकाला प्रत्येक वाक्यात basically तर दुसर्‍याला actually म्हणण्याची सवय आहे.. प्रत्येक वाक्य actually n basically ने start करतात... I am not exaggerating... ते ऐकायला इतके odd वाटते ना.. आणि त्यात वाक्य छोटे छोटे असले ना मग तर फक्त actually n basically ऐकायला येत... हा इकडून actually आणि तो तिक्डुन basically...

Cricket teams मधे सुद्धा तकिया कलाम observe करायला भेटतात.. धोनी आणि रोहीत शर्मा, दोघेही  you know , you know इतक्या वेळेस use करतात ना कि कधी कधी वाटत ते UNO चे brand ambassador आहेत.. 

मी पण या बाबतीत मागे नाहीये पण माझे तकिया कलाम people n time वर depend करतात.. आधी आमच्या DX group सोबत गप्पागोष्टी करायचो तेव्हा एक वाक्य नेहमी बोलायचो.. खोट सांगत नाही शाम्या खरं सांगतो.. मग शाम म्हणायचा अबे आम्ही कधी doubt घेत नाही तुझ्यावर.. ही post लिहीण्याचं एक मोठ्ठ कारण हे वाक्य.. परवा अशीच group chatting चालु होती आणि हे वाक्य अचानक आले... आणि शाम म्हणाला hey abhya is back.. आणि आम्ही सर्व खळखळुन हसलो... माझे recently जे interviews झाले त्यावेळेस माझे actually n basically use करण्याचे प्रमाण वाढले होते..

तुम्ही सुद्धा लोकांना त्याचे pet words or तकिया कलाम use करताना ऐकलं असेल.. तेव्हा तुमचे experience इथे comment करायला विसरु नका... 

ह्या छोट्या छोट्या गोष्टी observe करायला मला खुप मजा येते...

तुम्ही सुद्धा हसा खेळा मस्त जगा...

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवा... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

फिर से उड चला...

मागचे काही महिने blog लिहीणे बंद होते... कारण ही तसेच होते म्हणा.. माझ्या एकटेपणाने मला blogger बनवले होते.. पण मागचे ४ महिने भारतात होतो.. आई दादा ताई सर्वांसोबत... एकटे असण्याचा प्रश्नच नव्हता...पुतणे आणि भाचे आजुबाजुला खेळायला... 'अभि मामा किती मस्तीखोर आहेस तु' ही आज पर्यंत ची सर्वात best compliment मला त्याच वेळेस भेटली... मस्त दिवस होते...

८ जानेवारीला leeds सोडले आणि सुट्ट्या चालु झाल्या.. मग काय भारतात आल्यावर नांदेड बिलोली पुणे मुम्बई शिवनेरी संगमनेर... महाराष्ट्र दौराच झाला.. आता singapore ला shift झालोय..  Hopes regular असेल blog वर... पण chances कमी आहेत कारण मला प्रवास करताना blog लेखन केलेले आवडते.. UK मधे असताना atleast कुठे फिरायला गेलो तर वेळ मिळायचा... Singapore आहेच आपल्या पुण्याएवढे, फिरायला जायचे म्हटलं तरी अर्ध्या तासात दुसरे टोक गाठु शकतो...

तर आज लिहीण्याचे कारण 'फिर से उड चला'... बरेच जण विचारत होते की बाहेर रहायचे होते तर भारतात का आलास... UK मधे राहुन 3 वर्षे झाली होती, तेच weather तीच लोक, तेच तेच life schedule... बोर झालो होतो... असे वाटु लागले की सगऴ तिथेच थांबलय... मला वाटत माझा स्वभाव 'ये जवानी है दिवानी' मधल्या रणबीर कपुरच्या character सारखा आहे.. मै चलना चाहता हु, दौडना चाहता हु, गिरना चाहता हु, फिरसे उठके भागना चाहता हु, बस रुकना नही चाहता... कदाचीत राशीवर गेलाय स्वभाव माझा...मिथुन रास माझी... चंचल स्वभाव आणि change पाहिजे life मधे..so निघालो...वैसे भी किसीने सही कहा है, कही पोहोचने के लिये कही से निकलना पडता है सही time पे कट लेना चाहिए वरना गिले शिकवे बढने लगते है... 

भारतात ही राहु शकलो असतो.. Actually त्याच इच्छेने आलो होतो... विचार होता स्वत: चे काहीतरी चालु करावे... पण मागच्या ३ वर्षात इथे बरच काही change झाले आहे.. तिथे ज्याला कोणालो भेटलो सगळे आपआपल्या आयुष्यात इतके busy की time च नाहीये त्यांच्याकडे... आईला सोडले तर सगळे जण busy... Disappoint झालो...  म्हटल असच जर असेल तर भारतात राहणे काय व बाहेर राहणे काय.. सर्व सारखेच... आणि एक विचार ही होता खुप लहानपणापासुन की जगात २००+ देश आहेत.. १० तरी देश बघावे.. So दुसरा Singapore choose केलं....बघावे इकडे काही दिवस... नंतर पुढचा destination... 

बाकी Singapore बद्दल बरेच लिहायचे आहे ते next blog post मधे...

पुढे काय होईल ते देव जाणो एक गोष्ट मात्र नक्की आहे

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवायचे आहे... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...

असेच काहीतरी..

Project change झाला व  काम वाढले असल्या कारणाने मागील काही दिवसा पर्यंत Online blogs वाचणे बंद होते.. आता थोडासा settle झालोय.. So ते परत सुरु झालेय... आज काल काही biography किंवा अनुभव अश्या प्रकारांच्या blogs and movies वाचण्यात अथवा पाहण्यात आल्या... मुग्धा ताईचा blog n तिचे मुग्धाची रंगीत गोष्ट हे पुस्तक, tom hanks ची forest gump n captain philips movies, अशोक व्हटकरांच्या 72 मैल एक प्रवास या कलाकृती वरील चित्रपट हे त्यातीलच काही... 

मग विचार आला आपणही असे काहीतरी लिहावं... थोडासा plan केला.. मग ठरवले की triology बनवावी.. म्हणजे लहानपण,  मग तरुणपण आणि म्हातारपण... मग तीन नावे सुद्धा ठरवली... अभ्योदय, अभिरिक्षा आणि अभ्यास्त... ह्या पैकी पहिली २ तर मी पुर्ण करेन पण अभ्यास्ताचा शेवट मात्र अधुरा राहील व कोणालातरी पुर्ण करावा लागेल... At the moment तरी हे सर्व possible वाटतय पण बघु पुढे काय होईल ते... आखिर कल किसने देखा है़||

इग्लंड मधे आल्यापासुन स्वताःसाठी चांगला वेळ भेटतोय... Train मधुन travel करताना वा रात्री बिछान्यात असताना लिहीण्यासाठी काहीनाकाही सुचतच असते.. विचारांची speed इतकी fast असते व बरेचश्या गोष्टी लिहीपर्यंत विसरुन जातो.. आणि मग वाटते की असे काहीतरी साधन असायला हवे जे आपण विचार करता करता ते कागदावर उतरवुन घेइल... I hope अभ्यास्त पुर्ण होईपर्यंत असा काहीतरी शोध लागेल.... 

बाकी, आजकाल काही तरी change होतय... काय ते माहीती नाही... थोडासा शांत झालोय... डोक्यात विचारांचा कल्लोळ माजलाय... बरेचशी अपुर्ण कामे पुर्ण करतोय.... कदाचीत भारतात परत जाण्याचे वेध लागलेत.. Hopes काहीतरी चांगलेच होईल...

पुढे काय होईल ते देव जाणो एक गोष्ट मात्र नक्की आहे

आयुष्य सुंदर आहे व त्याला अजुन सुंदर बनवायचे आहे... 

आपलाच

अभि

Keep Smiling... Be Happy n Always Remain So...